درد دلهای دینی

پيامبر اکرم – صلي الله عليه و سلم – 13 سال تمام در مکه در جسدهاي بيروح و کالبدهاي خموش و تار بت تراشان مشرک نفس توحيد و ايمان و اخلاق و خداشناسي و يکتاپرستي دميد. پس از اينکه مؤمنان بدان درجه از تعالي رسيدند که بتوانند از براي خداوند يکتا جان و مال و شهر و ديار و خانه و کاشانه خود را رها کرده، با توکل بر ذات پاک يکتا سوار بر ريگزارهاي سوزان گرسنه و تشنه از زير تيغ جلادان خون آشام بسوي شهري مجهول و مسيري تار فرار کنند، و در عبادت و بندگي مثالي از وارستگي گردند، در ماه شعبان سال دوم پس از هجرت، روزه ماه مبارک رمضان از جانب حق متعال بر مسلمانان فرض شد.

مدرسه اي در جهاد با نفس و خودسازي، و سکوي پرتابي سريع بسوي خداوند ذي الجلال..

از آنجا که سرور رسولان و خاتم پيامبران بيش از هر بشري از ارزش و جايگاه رمضان آگاه بود، با فروغ هلال ماه رجب، - يعني درست دو ماه قبل از رمضان – دست نيايش و زاري بسوي پروردگار يکتا دراز کرده، اشک تمنا و بندگي برگونههاي مبارک جاري ميشد و از اعماق قلب دعا ميکرد: اللهم بارک لنا في رجب و شعبان، و بلغنا رمضان

آري

پيامبر حق و رسول هدايت و شيفته ديدار پروردگار از ذات پاک يکتا طول عمري ميخواهد تا لطافت و جمال وجلال رمضان را به آغوش کشد، و در فضاي ملکوتي رمضان بيش از پيش به خدايش نزديک، و در نزد او عزيزتر شود.

رمضان آمده تا ما را آلايش دهد و از پستيها و زشتيهاي اخلاقي و عادات زننده، و رفتار و گفتار سوء پاک ساخته بسوي پرهيزکاري و تقوا سوق دهد.

«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا كُتِبَ عَلَيْكُمُ الصِّيَامُ كَمَا كُتِبَ عَلَى الَّذِينَ مِن قَبْلِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ» ﴿البقرة: ١٨٣﴾

{اى اهل ايمان! روزه بر شما واجب شد چنان كه بر امّت‌هاى گذشته واجب شده بود، باشد كه پرهيزكار شويد}
رمضان بر خلاف آنچه بسياري از مردمان درک نميکنند ماه استراحت دستگاه گوارش است. ماهي که با تنظيم سيستم گوارشي روح و روان انسان را تعالي ميبخشد.

رمضان با عهد و پيمانهايي با خود و يا با گذاشتن سنگ بناي برخي برنامههاي سازنده تحقق مييابد.

برنامههايي براي تلاوت و زيستن با قرآن. در رحاب قرآن خود و خداي خود را شناختن. برنامههاي براي دعا و ذکر و نيايش و راز و نياز با پروردگار خالق، برنامههاي براي شناختن پيامبر و پيک بيمثال آسمان؛ حضرت رسول خاتم محمد مصطفي – صلي الله عليه و سلم -. برنامههايي براي دعوت و گوشزد کردن ديگران به روش و مرام درست زندگي و بازداشتن فرد و ديگران از بديها و تشويق به کارها و گفتارهاي نيک. برنامههايي براي رسيدن به بيبضاعتان و تنگ دستان.

چه اين سيماي واقعي مؤمنان است:

«. كُنتُمْ خَيْرَ‌ أُمَّةٍ أُخْرِ‌جَتْ لِلنَّاسِ تَأْمُرُ‌ونَ بِالْمَعْرُ‌وفِ وَتَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنكَرِ‌ وَتُؤْمِنُونَ بِاللَّـهِ وَلَوْ آمَنَ أَهْلُ الْكِتَابِ لَكَانَ خَيْرً‌ا لَّهُم مِّنْهُمُ الْمُؤْمِنُونَ وَأَكْثَرُ‌هُمُ الْفَاسِقُونَ ﴿آل عمران: ١١٠﴾».

{شما بهترين امتي هستيد که [براي اصلاح جوامع انساني] پديدار شده ايد، به کار شايسته و پسنديده فرمان مي دهيد و از کار ناپسند و زشت بازمي داريد، و [از روي تحقيق، معرفت، صدق و اخلاص] به خدا ايمان مي آوريد. و اگر اهل کتاب ايمان مي آوردند قطعاً براي آنان بهتر بود؛ برخي از آنان مؤمن [به قرآن و پيامبرند] و بيشترشان فاسقند.}.

تصميم جدي در دست کشيدن از همه گناهان و زشتيها وعادتهاي بد و توبه و بازگشت بسوي پروردگار يکتا:

«...وَتُوبُوا إِلَى اللَّـهِ جَمِيعًا أَيُّهَ الْمُؤْمِنُونَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ ﴿النور/٣١﴾»

{اى مؤمنان، همگان به درگاه خدا توبه كنيد، باشد كه رستگار گرديد}.

رمضان در راه است و ما در شوق ديدار آن لحظه شمار..

در مدرسه رمضان مؤمن چگونگي شکر نعمت و سپاس پروردگار بر فضل و کرمش را ميآموزد. در مکتب رمضان مؤمن سعي ميکند از صفتهاي بيمنتهاي کمال الهي بويي ببرد. سخاوت و گذشت و ايثار و شفقت بر زير دستان ميآموزد. معنا و مفهوم بندگي را دريافته از عبادت الهي لذت ميبرد. صفتهاي فرعونيگري و خودخواهي، و نفسپرستي و خود ستايي در او ضعيف ميگردند.

و او خود را براي ساختار جديد و انساني بکلي تغيير يافته آماده ميسازد. تا با نيروي برگرفته از رمضان سالي ديگر را با روحيه خوشبختي، و تلاش و همتي سازنده شروع کند.

اللهم بارک لنا في رجب و شعبان، و بلغنا رمضان..